3/7/14

Ενα ειλικρινές αντίο στην Καίτη Οικονόμου






Ηταν Αύγουστος του 2009 όταν διάβασα το βιβλίο της «Μου το είπε ενας αγγελος» και πραγματικά με άγγιξε. Ηταν ένα υπέροχο βιβλίο, που πλέον ανήκει στα αγαπημένα μου.

Αποφάσισα να γράψω στη συγγραφέα και να της πω τις εντυπώσεις μου για το βιβλίο.

Εγραψα τα συνηθισμένα καλά λόγια που λέμε σε κάποιον για πρώτη φορά, αλλά που αντικατόπτριζαν την πραγματικότητα. "  Ότι η ιστορία παραμένει καθηλωτική μέχρι το τέλος, ότι δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου και βέβαια πόσο πολύ μου αρεσε η γραφή της " και ....

Μου απάντησε….
Πράγμα που δεν περίμενα, γιατί τότε το ιντερνετ και τα email, δεν ήταν στις δόξες τους. Εκείνο το μήνυμα απέπνεε ειλικρίνεια, απλότητα, και οικειότητα τόσο που μπορώ να πω ότι μου αρεσε πιο πολύ από το βιβλίο. Μου εξηγούσε κάποια πράγματα από το μυθιστόρημα, γιατί τα εγραψε και τι εννοούσε. Με ρώτησε αν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα σχόλια μου στο προσωπικό της ιστολόγιο και στον εκδοτικό οίκο.

Εμαθα ότι δεν ήταν το πρώτο της βιβλίο αν και εγώ τότε την είχα πρωτοανακαλύψει στο βιβλιοπωλείο. Μου είπε : "Διάβασε και τα προηγούμενα και θα καταλάβεις καλύτερα……"




Και πράγματι τα διάβασα με τη σειρά.  "Ο κήπος με τις μουριές-Το σκουλαρίκι της τύχης-Δράκος στο χιόνι-Λευκή Ορχιδέα-το Φθινόπωρο της μάγισσας-Ερωτας πόλεμος".

Από τις πρώτες σελίδες τα βιβλία με καθήλωναν, οι περιπέτειες των ηρώων περιγράφονταν τόσο ρεαλιστικές, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ρομαντικές. Μοναδικές περιγραφές τοπίων, ανάλαφρες πλοκές, ανατροπές, χρώματα και εικόνες της Ελλάδας μας, με κοινωνικές προεκτάσεις χωρίς όμως να γίνεται δασκαλίστικο, και πάντα με θετικά δυνατά μηνύματα. 

Και κάθε φορά που κυκλοφορούσε ένα βιβλίο της και το διάβαζα  της έστελνα τις εντυπώσεις μου και μου απαντούσε πάντοτε με πολύ γλυκύτητα και τρυφερότητα.
Αυτό που εκτιμούσα περισσότερο ήταν οι μακροσκελείς απαντήσεις που με εκαναν να νιώθω ξεχωριστή καθώς αφιέρωνε αρκετό χρόνο για μένα προσωπικά.

Δεν είμασταν φίλες (αν είμασταν ίσως να ήξερα για την περιπέτεια της) όμως όσες φορές της εγραψα, η απάντησή της ήταν άμεση και χωρίς ίχνος υπεροψίας.
Επεσα από τα σύννεφα όταν εμαθα το θάνατό της. Και στεναχωριέμαι που δεν πρόλαβα να της γράψω για το τελευταίο βιβλίο της  που διάβασα  :  «Η καρδιά θυμάται».




Το δύσκολο στην εποχή μας είναι να μπορείς να ξεφύγεις από την σκληρή καθημερινότητα και τα βιβλία της σίγουρα  σε βοηθούν με τον καλύτερο τρόπο για να το επιτύχεις.
Δυστυχώς οι άνθρωποι φεύγουν αλλά ευτυχώς για κάποιους αφήνουν πίσω τους ενα ζωντανό κομμάτι του εαυτού τους.

Καλό ταξίδι!

2 σχόλια:

Maria Villioti είπε...

Μαρινάκι μου για να επιστρέψεις εδώ μετά από τόσο καιρό, σημαίνει πως έχει ιδιαίτερη σημασία για σένα. Τη συγγραφέα τη γνώριζα αλλά δεν έτυχε ποτέ να διαβάσω κάποιο βιβλίο της. Κρίμα για έναν νέο άνθρωπο να φεύγει τόσο νωρίς. Καλό της ταξίδι.

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Λυπάμαι γιατί η επανεμφάνισή σου Μαρινάκι συμπίπτει μ ενα τραγικό γεγονός,αλλά χαίρομαι που τη γνωρίζω μέσα απο τα μάτια και τα λόγια σου,που εμπιστεύομαι απόλυτα.
Κρίμα που έφυγε...δυστυχώς η αρρώστια θερίζει αδιάκριτα
Καλό Παράδεισο νάχει!